'We zijn allemaal wel eens moe': over ziekte en onbegrip.

In mijn eerder blog heb ik beschreven wat ik voor diagnoses ik heb gekregen, hoe ik de afgelopen jaren vast ben gelopen en hoe ik in onverwachte hoek een diagnose én behandeling vond en hoe die aanslaan. Ik ben nog steeds herstellende en ik leer ontzettend veel over ziek en gezond zijn, over verschillende geneeswijzen, over voeding, over E-nummers en vaccins, over van alles... Dat is fantastisch en daar schrijf ik graag over.

Toch is er een klein zeurend stemmetje dat ook graag aan het woord zou komen. Een stemmetje dat verdrietig, boos, gekrenkt en machteloos is. Vandaag wil ik dat stemmetje in dit blog laten spreken. Omdat het dat wel verdient, en omdat ik denk dat veel mensen ook zo'n stemmetje hebben en omdat dat stemmetje eigenlijk ook best wel recht heeft om gehoord te worden, ook al duwen we dit stemmetje graag naar de achtergrond omdat het zeurt en klaagt (misschien zelfs wel terecht) en daar houden we niet van. Toch gaat dit stemmetje niet zomaar weg. Sterker nog, er was een moment dat het zich luidkeels liet horen.

Dat was het moment dat ik de slaappoli uitliep met de diagnose DSPS, een slaapstoornis, die ik al 20 jaar heb, die slaapstoornis heeft samen met een voedselallergie gezorgd voor een verminderde weerstand waardoor ik vatbaar werd voor virussen, die resulteerde in CVS. Eindelijk snapte ik het grotere plaatje. Eindelijk wist ik dat ik op de goede weg zat. En eindelijk, eindelijk begrip! Een week later had ik een hoorzitting bij het UWV. Na twee jaar ziektewet bekijkt men je situatie opnieuw en besluit of je WW of WIA toegekend krijgt. Ik kreeg WW en daar heb ik bezwaar tegen aangetekend. Ik kreeg een dossier toegestuurd met alle gegevens die men die afgelopen twee jaar verzameld hadden toegestuurd. Een stapel papier van 4 cm. dik. Om de hoorzitting voor te bereiden nam ik al deze stukken opnieuw door, maar nu met het verschil dat ik wist wat mij scheelde. Ik had de uitslagen van de slaappoli zwart op wit. Ik zal je eerlijk zeggen, de tranen stroomden over mijn wangen toen ik dit dossier doornam: alle ellende van die afgelopen twee jaar kwamen terug. Het gesprek met de eerste bedrijfsarts via het werk, die ronduit vernederend deed. De gesprekken op mijn werk, toen ze besloten mijn contract niet te verlengen, de maatschappelijk werkster die ik die tijd verplicht had vanuit mijn werk. Het reintegratietraject, waar ik niets mee kon, omdat ik nog veel te moe was om te werken. Al die keren dat ik voor mezelf op moest komen, terwijl ik zo weinig energie had. Wat heb ik ontzettend moeten knokken die twee jaar. Maar nu heb ik een diagnose en ik heb de hoorzitting gewonnen.

Het is dubbel. Je bent blij dat je nu een diagnose hebt en er weer licht aan de horizon gloort. En toch kwam er ook een stukje in mij in opstand. Wat ontzettend jammer dat geen van de huisartsen, geen van de bedrijfsartsen, geen therapeut ooit heeft gezegd: dat slaappatroon van jou dat klopt niet, is er niet wat meer aan de hand? Wat jammer dat die slaapstoornis zo weinig bekendheid heeft. Wat jammer dat ik deze diagnose niet 10 jaar eerder heb gekregen. Wat jammer dat ik 10 jaar lang te horen heb gekregen dat er geen lichamelijke oorzaak was, dus dat het wel psychisch zou zijn. En wat jammer dat het CVScentrum in Amsterdam mij niet doorverwezen heeft naar de MEpoli in Ede. Blijkbaar zijn er in Nederland verschillende CVS centra die elk hun eigen specialisatiegebied hebben. Het CVS-centrum in Amsterdam heeft mij de diagnose CVS gegeven, maar hun behandeling met Carnitene sloeg niet aan. Waarom hebben ze na de intake waar mijn slaappatroon uitgebreid besproken was, niet gezegd dit verder te laten onderzoeken. Hierdoor dacht ik dat het slaappatroon gevolg was van CVS. Nu weet ik dat het de oorzaak kan zijn.

Nu ik dan eindelijk een antwoord had op al mijn vragen en ik een nieuw level had behaald in mijn zoektocht en mogelijk herstel, had ik blijbaar eindelijk wat ruimte om toe te komen aan deze emoties. Zie het als een soort moeheid die er pas uitkomt op het moment dat je vakantie hebt. Zolang je werkt voel je hem niet, maar zodra je kunt ontspannen, dan slaat het ineens toe. Pas dan voel je hoe hard je gewerkt hebt en hoe je toe was aan vakantie.

Twee jaar geleden kreeg ik griep en herstelde niet. Dit klonk als een postvirale aandoening. Ik ging keihard in verzet als men wederom met het het-zal-wel-psychisch-zijn verhaal kwam. Standaard stond in elk verslag van de bedrijfsarts: psychische klachten. Toen ik eens vroeg waar ze dat op baseerden, kreeg ik het antwoord: O iedereen die langdurig thuis komt te zitten, krijgt daar vroeg of laat mee te maken. Nah... Leuk vooruitzicht... Helaas bleef het niet bij het UWV. Ook mijn omgeving had een mening. Vrienden die vroegen: 'weet je zeker dat het niet psychisch is?', 'ik vind het niet normaal dat je zo weinig kan' (nee klopt, dat is ook niet normaal, anders zou ik niet in de ziektewet zitten), 'je moet gewoon doorzetten' (juist, dat is precies waarom ik nu ook een burn-out heb!) 'Dat slaappatroon is gebrek aan discipline'. 'Meer daglicht zou je goeddoen'. Een mede-DSPS-patiënt omschreef het zo:

By far the worst part of DSPS is the societal stigma around it. Obviously, most people (even doctors) have never heard of it. It only affects 0.17% of the population. And most people when you tell them about it think it’s bullshit or that you’re lazy/making excuses.
“It’s just a habit you have to get into.”
“I find exercise/light reading helps me.”
“You just have to give up caffeine.”
Yes, I tried all these things and all of them help me fall asleep faster: at 3AM. That’s just what my body considers it’s normal bed time.
It can be frustrating at times because people make suggestions about it that come across as patronizing. Sometimes you just want to scream “duh! this has been messing with my life every day for the last 10 years, don’t you think I would have tried not drinking caffeine and saved myself the trouble 10 years ago!!!”

en de meestgehoorde dooddoener: 'we zijn allemaal wel eens moe'. Ook dat klopt vast: we zijn allemaal wel eens moe, maar dan wel na buitengewone inspanning, en wanneer we rust nemen herstellen we weer. Ik was niet moe, ik was uitgeput, ik was door al mijn reserves heen.
Kan ik het mijn omgeving kwalijk nemen dat zij dit niet begrijpen? Nee, waarschijnlijk niet. Het is denk ik mens-eigen om situaties vanuit een eigen subjectief referentiekader te bekijken en in het subjectief referentiekader van een gezond iemand is moe waarschijnlijk geen onoverkomelijk probleem. Wel even lastig natuurlijk, maar iedereen is wel eens moe. Zo niet in het subjectieve referentiekader van iemand met CVS/Pfeiffer/DSPS/burn-out...
Mag ik daar verdrietig, boos en gekwetst over zijn? Ja, want hoe het ook zij, het is pijnlijk al dat onbegrip, ook al heb ik mijn eigen moe zijn zelf ook jaren niet begrepen. Alleen wist ik wel heel zeker dat ik me niet aanstelde.
Gelukkig heb ik een paar bijzondere mensen in mijn vriendenkring die buiten hun eigen kader konden kijken. Die zeiden: als jij voelt dat het niet gaat, dan gaat het niet. Klaar! En ook al vinden ze dat zelf normaal, ik vind dat een prachtige eigenschap en ik koester deze vriendschappen.

Wat kun je er aan doen? Weinig. Wat ik erover kan zeggen is dat ik ook iets van trots voelde toen ik dat dikke dossier doornam. Alles wat ik als onrechtvaardig beschouwde heb ik aangevochten. Het plan van aanpak van de bedrijfsarts wat bol stond van de fouten, ik schreef een brief en kreeg een aangepaste versie. Die klacht die ik had ingediend bij het UWV en waar ik nooit wat van had teruggehoord, het rapport van de behandeling van die klacht zat wel in mijn dossier. Toch goed om anderhalf jaar na data te lezen dat je in je gelijk wordt gesteld. Ook al is het het laatste waar je op zit te wachten als ze energetisch aan de grond zit, ik heb het als heel waardevol ervaren om voor mezelf te gaan staan en te zorgen dat mijn situatie op zijn minst correct werd weergegeven. Wanneer je later diagnoses krijgt die dit allemaal onderstrepen, voelt dat heel goed.
Daarnaast heb ik ontdekt dat het belangrijk is om te blijven communiceren hoe het met je gaat, wat je wel en niet kunt, in welke dingen je herstel ziet. Wat je ontdekt aan nieuwe diagnoses.
Ik merkte dat ik het heel moeilijk vond als mijn omgeving mij overschatte. Ach dat kan je best! Nee dat kan ik niet. Dat is moeilijk om aan te geven en je voelt je niet helemaal serieus genomen in je klachten. Aan de andere kant merkte ik dat ik het ook heel slecht trok als mijn omgeving mij onderschatte. Ik wilde ook zeker niet 'dat arme schaap' zijn. Als anderen dan zeiden dat is te veel voor jou, terwijl ik dacht dat ik dat heus wel aankon, voelde dat ook niet goed. Dit is heel lastig want je omgeving doet het dan in jouw ogen al heel snel 'fout'. Je wilt op waarde geschat worden, precies op dat wat je op dat moment wel kunt en niet kunt. En aangezien dat iets is wat je zelf amper in kunt schatten, wat per dag en soms zelfs per dagdeel kan verschillen, wat in periode van herstel ook erg aan verandering onderhevig is, dan is dat heel, heel lastig. Het enige wat je hier aan kunt doen is erover blijven praten, je eigen grenzen accepteren. Herstel gaat heel langzaam, met ups en downs, soms heb je het zelf niet eens meer door dat je langzamerhand steeds meer doet en kan. En dan zijn het gelukkig diezelfde mensen in je omgeving die je daar op wijzen. Je kan al zoveel meer als vorige maand!

Herkenbaar

Soms lees je een tijdschrift waarin een ingekort fragment staat uit een brief van een lezeres. Ditmaal ging het over een vrouw die CVS had en hier veel vrienden door was verloren. Dan zucht ik weer eens diep en denk ik: waarom is er toch zoveel onwetendheid over vermoeidheid, zo weinig begrip? Ook de reguliere geneeskunst is naar mijn mening erg beperkt op dit gebied. Optie 1: bloed prikken, optie 2: psycholoog. Geen wonder dat steeds meer patiënten uitwijken naar de alternatieve geneeswijzen, die nog zoveel meer mogelijke oorzaken onderzoeken, erkennen en ook nog eens kunnen behandelen. Daarnaast neemt een alternatief genezer veel meer tijd voor je en is het probleem pas opgelost als je klachten zijn verdwenen en niet op het moment dat een arts niets kan vinden en aangeeft 'dat-het-dan-wel-psychisch-zal-zijn'. Vorige week kreeg ik onderstaand verhaal toegemaild. Bij deze wil ik de schrijfster bedanken, dat ik haar persoonlijke verhaal op mijn blog mag plaatsen.

Een moeilijk jaar

Ik was moe. Altijd moe. Ik was zo moe dat ik niet eens meer door had dat ik moe was. Moe zijn was mijn normale staat van zijn. Wanneer ik ’s morgens wakker werd dan dacht ik: oh nee, hoe kom ik deze dag weer door. Overdag ging het redelijk maar na 18.00 was de energie op gebruikt. Dan kwam de ‘man met de hamer’. ’s Avonds lag ik vaak om 21.00 uur in bed. Om vervolgens slecht te slapen en weer moe op te staan. Het werd het steeds erger. Als vrouw van 30 jaar en moeder van 2 kleine kinderen is dat heel lastig, je moet steeds maar doorgaan. Je kunt niet tegen je dochter van 4 zeggen; sorry maar mama is vandaag moe, breng jezelf maar naar school. Het gekke is dat  ik het zelf niet echt doorhad. Ik wist wel dat ik minder energie had dan andere mensen van mijn leeftijd maar het was nog wel te doen. Ik dacht, dat hoort erbij. Toen mijn zoontje een maand of 3 was was ik ook vreselijk moe. Ik kan me nog herinneren dat ik kraamvisite had en dat ik zat te huilen op de bank met een baby aan de borst, zo moe was ik. Maar ook in dat geval was het gemakkelijk om te zeggen; dat hoort erbij met een baby, gebroken nachten en borstvoeding. Logisch dat je moe bent. Op een gegeven moment ben ik naar de huisarts gegaan omdat ik al een paar weken opgezette lymfeklieren in mijn hals had. Er werd eerst bloed onderzocht omdat het erop leek dat ik de ziekte van Pfeiffer had. Ik bleek wel antistoffen te hebben maar het virus was niet meer actief. Ik had het waarschijnlijk ergens in de afgelopen 3 maanden gehad. De vermoeidheid kwam dus niet alleen door de gebroken nachten. Ik had in die periode blijkbaar Pfeiffer gehad zonder dat ik het wist. De Pfeiffer was echter niet meer actief en ik zou me wel snel beter gaan voelen. De verwachting was ook dat de lymfeklieren weer zouden slinken. Een paar weken later ben ik weer naar de huisarts gegaan omdat de lymfeklieren nog steeds gezwollen waren, met name 1 klier net boven mijn sleutelbeen. Bovendien bleef ik moe. De huisarts stuurde me direct door naar de internist. Deze stelde voor om een punctie van een van de klieren te nemen. Hierbij wordt met een naald een klein stukje van de klier weggehaald om vervolgens te onderzoeken of er kwaadaardige cellen aanwezig zijn. Dit was gelukkig niet het geval. Ik hoefde me geen zorgen te maken. Ik kreeg de keuze of ik de volledige klier operatief wilde laten verwijderen zodat deze nader onderzocht kon worden. De kans dat er iets uit zou komen was nihil, zo zei de chirurg. Ik heb daarom besloten om dat niet te laten doen. Ik had net een leuke baan aangeboden gekregen. Ik werkte 2 dagen op kantoor van een horeca uitzendbureau en had het prima naar mijn zin. Ondanks de vermoeidheid kon ik het goed volhouden. Het enige probleem was dat we ook wel eens zelf aanwezig moesten zijn bij grote evenementen zoals de TT in Assen. Dan moesten we om 5 uur ’s morgens vertrekken om vervolgens om 19.00 uur weer thuis te komen. Ik vond dit fantastisch om te doen maar deze dagen waren voor mij slopend. Ik was regelmatig ziek. Na een half jaar werd het contract niet verlengd omdat mijn collega’s niet voldoende op mij konden rekenen, en dat is heel begrijpelijk. Nog een jaar ging voorbij. Ik begon te kwakkelen met mijn gezondheid. De ene griep volgde de andere op en op den duur leek het of de griep helemaal niet meer weg ging. De huisarts schrok ervan dat ik inmiddels anderhalf jaar met gezwollen lymfeklieren rondliep. Ik moest me weer melden bij de internist. Er werd voorgesteld om toch een biopsie te doen en de volledige klier weg te laten halen om te kunnen onderzoeken op eventuele aanwezigheid van kwaadaardige cellen. Er werd op korte termijn een operatie gepland en vol spanning wachtte ik de uitslag af. De angst voor lymfeklierkanker was groot. De klier bleek wel afwijkende cellen te hebben maar deze waren gelukkig niet kwaadaardig. Ik hoefde me geen zorgen te maken. Maar er bleven steeds nieuwe gezwollen klieren bij komen. Op den duur had ik er minstens 15 in mijn hals, nek en oksels. En ik was inmiddels zo moe dat ik soms niet eens wakker kon blijven. Volgens de huisarts was ik overspannen en liep het me allemaal over de schoenen. Ik moest maar eens naar de psycholoog gaan. Ik had wel een overspannen gevoel maar ik kon niet plaatsten waar het vandaan kwam. Ik had sinds enkele maanden net weer een nieuwe baan, dit keer op een callcenter van een grote bank. Niet echt mijn droombaan maar ik had het wel naar mijn zin en het was erg goed te combineren met mijn gezin. Ik was inmiddels al enkele weken ziek thuis en omdat ik niet kon aangeven op wat voor termijn ik terug kon komen hebben we gezamenlijk besloten dat het het beste was om het dienstverband voorlopig te beëindigen, zodat iemand anders mijn plek kon opvullen. Weer een baan kwijt door die ellendige vermoeidheid. Ik was boos op mezelf en op mijn lichaam. Ik heb, om het advies van de huisarts toch maar op te volgen, een eerstelijns psycholoog in de buurt gebeld maar zij zei dat zij niets voor mij kon betekenen voordat er op medisch gebied uitsluitsel was. Daar schoot ik dus niets mee op. Ik werd gefrustreerd. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, alleen dat er iets gigantisch mis was en dat het steeds erger werd.  Op een zondag, eind april 2009, belde mijn man de huisartsenpost omdat hij het niet vertrouwde. Ik sliep zo veel en viel soms zelfs weg. De huisartsenpost kon ons niet helpen omdat het geen spoed was. Hij heeft me toen in de auto gezet en naar de eerste hulp van het ziekenhuis gebracht omdat ik steeds wegviel. Daar is o.a. bloed onderzocht maar er was niets afwijkends. Met een slaappil werd ik weer naar huis gestuurd, ik moest maar eens goed gaan bijslapen. Deze actie heeft er gelukkig wel toe geleid dat er via de internist op korte termijn een scan werd geregeld en een bezoek aan de medisch psycholoog. De internist wilde beide kanten onderzoeken, zowel de lichamelijke klachten als de psychische. Dat was prettig en ook nodig want psychisch ging het ook niet echt lekker. Ik kreeg steeds vaker een depressief gevoel, was bang dat ik iets ernstigs zou hebben en ik liep ertegen aan dat mensen in mijn omgeving mijn klachten niet serieus namen. Dat hoort erbij als moeder, werd er gezegd. Dat heb je als je kleine kinderen hebt. Dat ik zelfs af en toe niet eens het kleine stukje naar school kon lopen om onze dochter te brengen werd over het hoofd gezien. Mijn sociale leven was ook niets meer. Ik ging alle verjaardagen, feestjes en visites uit de weg omdat ik het niet trok. De medisch psycholoog zei meteen tijdens het eerste consult dat ze dacht dat de klachten lichamelijk waren maar dat ik door langdurige oververmoeidheid nu ook psychische klachten kreeg. Dat hoort erbij en is zelfs vrijwel onvermijdelijk. Ik heb veel gehad aan de consulten bij haar omdat ik eindelijk iemand had getroffen die begreep hoe ik me voelde. Ik was niet overspannen en het was fijn dat een professional dat ook concludeerde en bovendien communiceerde aan de internist en huisarts. Het zat in ieder geval niet tussen de oren.

Ik heb in deze moeilijke periode veel steun gehad van mijn man. Hij kon vaak wat later beginnen op zijn werk en was op tijd weer thuis. Hij deed het hele huishouden, de boodschappen, de was; alles. Ik voelde me slechter en slechter en had inmiddels last van benauwdheid, duizeligheid en spierpijn. Er was inmiddels een PET-scan gepland maar dat zou nog een aantal weken duren. Ik wilde niet zolang wachten, ik wilde actie ondernemen en vooral beter worden. Ik ben opgegroeid met alternatieve geneeswijzen en wilde ook het alternatieve pad gaan bewandelen. Ik begon bij een natuurgenezer/iriscopist. Deze zei onmiddellijk dat ik teveel afvalstoffen in mijn lichaam had en dat ik moest ontgiften. Ik kreeg homeopathische middelen mee en moest 2 weken later terugkomen. De situatie was wel iets verbeterd maar niet genoeg. Hij zei dat hij mij zelf niet kon helpen,dat de klachten te erg waren om  homeopathisch op te kunnen lossen. Hij verwees mij door naar een bioresonantietherapeut  omdat deze wellicht de oorzaak van de problemen kon achterhalen. Vanuit mijn omgeving kende ik al mensen die goede ervaringen hadden met bioresonantie.

Met bioresonantie wordt er via geavanceerde apparatuur trillingen in het lichaam gemeten. Alle organen en systemen in het lichaam hebben een eigen trillingsfrequentie. Er wordt onderscheid gemaakt in gezonde trillingen, afwezigheid van trillingen of een verzwakte vorm van trillingen die duiden op ziekte of disbalans in het lichaam. Vlak voor het eerste bezoek aan de bioresonantieterapeut kreeg ik de uitslag van de PET-scan. Er was gelukkig niets gevonden. Dit betekende dat er geen ziekteactiviteit was in de lymfeklieren en zeker geen kanker. Dat was een enorme opluchting. Er kon echter niet worden aangegeven wat de zwelling van de klieren en de vele vage klachten die ik had veroorzaakte. De boosdoener was waarschijnlijk de destijds verwaarloosde ziekte van Pfeiffer waardoor het lymfesysteem overbelast was. Ik moest geduld hebben en me geen zorgen maken. Het zou vanzelf overgaan. Maar daar nam ik geen genoegen mee. Mijn geduld was zo langzamerhand op.

Ik vestigde al mijn hoop op de bioresonantietherapeut. Bij het eerste consult bleek dat er van alles mis was in mijn lichaam. Het belangrijkste was een chemische belasting die werd gevonden met de apparatuur. Ik had inderdaad te veel afvalstoffen in mijn lichaam. Deze afvalstoffen bestonden o.a. uit bestrijdingsmiddelen en chemische stoffen die in cosmetische producten zitten. Normaal gesproken voert je lichaam deze stoffen gewoon af maar omdat mijn lymfesysteem niet goed werkte kon deze het afvoeren van de afvalstoffen niet meer aan. Als dit gebeurt worden de afvalstoffen in het lichaam opgeslagen en daardoor word je ziek. Tot zover zat ze op een lijn met de natuurgenezer en de internist. Gelukkig stuurde ze mij niet naar huis met de mededeling dat het vanzelf over zou gaan. Ze was er van overtuigd dat ze me kon helpen. De eerste stap was het activeren van het lymfesysteem en het afvoeren van de afvalstoffen door middel van bioresonantie therapie. Ik moest ontgiften. Naast de behandeling moest ik heel veel drinken en ik kreeg de tip om chlorella te gaan gebruiken. Dit is een natuurlijk middel wat een bepaalde alg bevat die je lichaam helpt om te ontgiften. Toen dit proces na een paar behandelingen zijn vruchten begon af te werpen werd er verder gekeken. Er moest een oorzaak zijn voor dit probleem. De boosdoener bleek uiteindelijk een glutenallergie te zijn. Dit houdt in dat je allergisch bent voor een bepaald eiwit wat voorkomt in tarwe, haver, gerst, rogge en spelt. Gluten komen voor in heel veel producten, ook in sauzen, soepen en snoep. In eerste instantie geloofde ik niet dat dit de oorzaak van alle ellende was. Ik dacht dat ik dan meer klachten zou hebben gehad. Andere klachten, zoals buikpijn en darmklachten. Een speurtocht op internet leverde echter veel herkenning op van de voorkomende klachten. Ook kwam ik tegen dat bij een langdurig onbehandelde glutenallergie of intolerantie problemen aan het lymfestelsel kunnen ontstaan. Ik besloot het erop te wagen en ben glutenvrije producten gaan gebruiken. Baat het niet, dan schaadt het niet, dacht ik. Geen gewoon brood meer, geen koekjes, geen pasta. Het was niet gemakkelijk en glutenvrije producten zijn behoorlijk prijzig maar het was de moeite waard. Na 2 weken begon ik me fitter te voelen en na 4 weken kwam er een moment dat ik dacht; hee, ik ben niet moe! Dat was een vreemde gewaarwording want ik was al bijna 2,5 jaar moe. Er waren 3 behandelingen nodig om de glutenallergie te genezen. Ik ben in totaal 10 keer bij de bioresonantietherapeut geweest en ik voel me zoveel beter dan het afgelopen jaar. Als ik ’s morgens wakker wordt dan ben ik klaar voor een nieuwe dag. Ik ga niet meer zo vroeg naar bed en als ik een keer erg moe ben dan ben ik met een keer uitslapen weer bij. Inmiddels eet ik weer gewoon brood en ik blijf me goed voelen. De zwellingen in de lymfeklieren zijn weer weggetrokken. Ik vind het ongelooflijk dat er maanden van bezoeken aan huisarts en internist zijn geweest en dat ik uiteindelijk naar huis werd gestuurd met de mededeling dat het vanzelf over zou gaan. En dan te bedenken dat een alternatieve genezer in een aantal behandelingen niet alleen achter de oorzaak komt van alle ellende komt maar deze bovendien kan oplossen. Het zou fijn zijn als de reguliere en de alternatieve geneeswijzen meer gaan samenwerken. Er zijn zoveel mensen met vage klachten die hierbij gebaat zouden zijn. Ik hoop dat mijn verhaal ertoe kan bijdragen dat mensen verder gaan kijken dan de reguliere geneeswijzen. Er is zoveel mogelijk in de wereld van de alternatieve geneeswijzen. Er wordt altijd geroepen dat er veel kwakzalvers zijn maar datzelfde geldt voor de reguliere geneeswijzen. Er zijn ook genoeg huisartsen die de plank volledig misslaan en mensen onnodig lang met klachten laten rondlopen. Als je in je omgeving informeert en kijkt of een alternatief arts aangesloten is bij een beroepsvereniging dan is de kans klein dat je bij een ‘kwakzalver’ terecht komt. Ik heb in het afgelopen jaar veel geleerd over gezond en bewust leven door me te verdiepen in alternatieve manieren om beter te worden. Ik eet gezonder, beweeg meer en geniet bewuster. Elke dag opnieuw.

Update oktober 2011

Met verwondering bezie ik de veranderingen in mijzelf en mijn levensstijl. Het gaat langzaam maar gestaag en af en toe moet ik er even bij stilstaan hoe goed het eigenlijk gaat. Soms blader ik terug in mijn schrijfboekje naar een half jaar geleden om me weer te realiseren hoe snel mijn leven totaal veranderd is.

Wat was ook alweer de behandeling:
- Melatoninetraject tegen de slaapstoornis DSPS, elke avond om 20:00 2,5mg
- Kuur obv de Chinese geneeskundige om schimmels te vernietigen en de goede darmbacteriën weer op te bouwen.

Begin juli ben ik begonnen met het melatoninetraject. Zoals voorspeld, merkte ik de eerste week weinig, de tweede week was ik euforisch over hoe goed ik me voelde en vervolgens zakte het euforische gevoel en de slaap-waak-tijden weer wat in.

Gek genoeg begon ik met de kuur van de Chinees Geneeskundige en merkte ik dat er opnieuw stabiliteit in mijn slaapritme kwam. Elke avond word ik om een uur of 23:00 echt slaperig en 's ochtends word ik uit mezelf om 8:30 wakker. Niet zo bijzonder zul je misschien denken, maar voor mij een wereld van verschil. Hieronder zie je een grafiek van hoe de melatonine-aanmaak normaliter verloopt.

Bron grafiek: www.melatonine.nl

Uit onderzoek bleek dat het melatonineniveau bij mij pas begint te stijgen om 00:30. Dit is dus 4,5 uur! later dan gebruikelijk. Je kunt je voorstellen dat het aannemelijk is dat mijn melatonineniveau dan ook pas 4,5 uur later is afgebouwd. Dus niet om 7 à 8 uur 's ochtends, maar pas om 11:30/12:30. Wat is de consequentie hiervan? Heel simpel, ik werd pas tegen 2:00 's nachts slaperig en werd pas rond 11:00/12:00 wakker. Nu had ik een baan waar ik op werkdagen van 13:30-18:30 werkte. Dat ging dus redelijk goed, zolang ik me aan mijn eigen biologische waakslaapritme hield. Nadeel: De ochtend is weg, die versliep ik. Ik kwam vaak 19:00 thuis, boodschappen doen, koken en 's avonds was ik toch vaak moe, mede door de CVS, dus dan kijk je wat tv. Door de week sociale afspraken maken was lastig. Ook was het erg moeilijk als ik eens een vergadering of afspraak had vroeg in de ochtend. Dit hield in dat ik 3 wekkers moest zetten, elk in een andere hoek van de slaapkamer, zodat ik op moest staan om hem uit te zetten. Dan was ik ogenschijnlijk wakker, maar mijn melatonineniveau was natuurlijk nog veel te hoog, dus dan zat ik in -zoals ze dat op wikipedia heel toepasselijk noemen- een jetleg, tot het middaguur.

Tot deze zomer was dit mijn realiteit. Nu ervaar ik voor het eerst in járen hoe het is om 's avonds moe te worden, waarom mensen vrijwillig rond een uur of 22:00 gaan slapen. Nog even dat tijdsverschil in mijn melatoninespiegel in acht genomen, dat was voor mij biologisch hetzelfde dan dat ik om 17:30 zou gaan slapen. In jouw ogen zou dat waanzin zijn. Maar mijn melatoninespiegel was dus om 22:00 net zo hoog als voor een ander 17:30, met andere woorden, nog lang niet moe! Nu word ik om 8:30 wakker zonder wekker en ben dan ook echt uitgerust. Er is een einde gekomen aan drie wekkers zetten en die half-slapend uitslaan, als slaapwandelend weer in bed kruipen en weer in slaap vallen, me verslapen en mezelf vervolgens door de ochtend slepen totdat mijn melatonine weer afgenomen was. Althans dat weet ik nu dan. Voorheen noemde ik dat: ik ben dus geen ochtendmens. In deze maatschappij is het normaal dat je rond een uur of 9:00 op je werk kunt zijn. 9:00 op het werk zijn, was voor mij hetzelfde als voor jou 4:30 op het werk zijn. Iets wat enkele keren per jaar nog wel zou lukken, net zoals mensen prima een keer midden in de nacht op kunnen staan om een vakantievlucht te halen. Maar als het vaker moet, dan raakt je systeem toch behoorlijk ontregeld. Met andere woorden: mijn slaapwaak-ritme komt nu overeen met de rest van Nederland. Voor mij een wonder, waar ik dagelijks van geniet. Als ik het gevoel heb dat ik vreselijk aan het opblijven ben, kijk ik op de klok en blijkt het 23:30 te zijn, ipv de gebruikelijke 2:00. Dat ik 's ochtends echt niet op kon staan, merkte ik pas nu ik vanuit de burn-out vrijwilligerswerk wilde gaan doen. Prima, kom maar van 8:30-12:30. Wow, deze tijden ken ik niet. Nou dat zal even wennen zijn. In de praktijk bleek het voor mij niet haalbaar.

Maar er veranderen nog veel voor mij wonderlijke dingen:

*Mijn uitstraling verandert.

*Mijn huid verandert.

*Mijn interesses veranderen.

*Mijn emoties veranderen.

*Mijn toekomstbeeld verandert.

Dat mijn uitstraling verandert is niet zo vreemd. Een vriendin die mij al jaren kent en die ik een aantal keren per jaar zie, viel het ook op. Je bent zo veranderd, ik zie weer een stuk van de oude jij. Ze zocht naar woorden, maar zei uiteindelijk: je hebt je pad gevonden. Dat klopt denk ik wel. Jarenlang -minstens 10 jaar- ben ik aan het zoeken geweest, waarom ben ik moe, waarom sta ik niet midden in het leven, maar sta ik aan de zijlijn, waarom heb ik geen puf of behoefte aan dingen die anderen als leuk ervaren: feestjes, festivals, verjaardagen. Ik dacht dat het kwam door HSP: hoge prikkelgevoeligheid. En laten we eerlijk zijn, als je niet altijd mee kunt komen met de eisen die de maatschappij aan je stelt, dan heb je toch het gevoel dat je faalt. Dan komt daarnaast nog het onbegrip van je omgeving, wat ook niet veel doet voor je zelfvertrouwen. Als je dan opeens iemand voor je hebt die al je klachten die je vanaf je geboorte hebt gehad met elkaar in verband brengt, ze weet te duiden, begrip heeft en aangeeft dat het klopt dat het heel pittig voor je is geweest en dat er wat aan te doen is, dan gaat er een wereld voor je open! Dan denk je: Zie je wel wereld, ik ben niet gek! Ik ben geen aansteller! Ik ga hier uit komen! Dat geeft enorm veel kracht en zelfvertrouwen, helemaal als je begint te ervaren dat de behandeling nu ook echt een verschil maakt. Je hoeft niet meer verder te zoeken. Hèhè! (Oke, dan komt ook nog een fase dat alle woede loskomt jegens alle bedrijfsartsen die je klachten nooit serieus hebben genomen, 'vrienden' die zeiden dat je door moest zetten, maar dat bewaar ik voor een ander blog). Ook bij het UWV was het een verademing om de onderzoeksresultaten van de slaappoli voor te leggen. Dat ik zo moe ben hè, dat heeft een hele goede reden, kijk maar... CVS wordt namelijk nog steeds niet helemaal serieus genomen. Moeheid is subjectief en als je moe bent, kun je op een stoel zitten. Als je op een stoel kunt zitten kun je werken en ook best 40 uur in de week.

Mijn huid verandert.

Opeens lijkt mijn huid matter, zachter, schoner en minder gespannen, volgens de verpleegkunde van de slaappoli komt dit omdat je in je slaap ontgift. Dus als je kwalitatief beter slaapt, ontgift je beter.

Mijn interesses veranderen.

Tot mijn eigen grote verbazing vind ik tv kijken opeens heel saai! Als je uitgeput bent is het heerlijk op de bank te liggen en je je door de tv mee te laten nemen naar een andere wereld. Blijkbaar is er een einde gekomen aan 'bij gebrek aan beter'. Ik heb energie voor beter. Ik zet een muziekje op, een breiwerk, ga de afwas doen of een blog schrijven.

Mijn emoties veranderen.

Ik ben vrolijker. Als er iets misgaat, kan ik daar nu hartelijk om lachen, in plaats van erover in de put te zitten. Negatieve emoties blijven minder hangen en ik reageer veel adequater. Je kent dat vast wel, iemand beschuldigt je ten onrechte, maar je bent zo verbaasd dat het je overkomt en dat je de volgende dag nog wrokkig loopt te ijsberen: ik had dit en dat moeten zeggen, ja dat had ik moeten doen!! Ik merk dat ik nu alerter en meer aanwezig ben, ik reageer direct. Voor mijn omgeving is het waarschijnlijk even wennen. Die krijgen meteen lik op stuk. Mijn eigen gemoed is echter een stuk opgeruimder.

Mijn toekomstbeeld verandert.

Ik ben er nog lang niet dat realiseer ik me heel goed. Maar het gaat wel degelijk de goede kant op. Waar ik voorheen mijn beperkingen geaccepteerd had, beginnen de grenzen van mijn toekomstbeeld te rekken. Misschien dat ik in de toekomst wel fulltime kan werken, hoef ik minder te tobben over de financiën, kan ik wellicht wel op vakantie. Heb ik naast mijn werk ook nog energie om leuke dingen te ondernemen.

Onlangs kwam ik op internet een gelukstest tegen. Veel van de vragen kon ik nu positiever beantwoorden dan dat ik een half jaar geleden zou hebben gedaan. Dus vermoeidheid doet heel veel met een mens, op veel meer vlakken dan men in eerste instantie zou denken.

Let op: Melatonine is zonder recept verkrijgbaar, maar voor sommige mensen geldt er een contra-indicatie. Kijkt u voor meer informatie op www.melatonine.nl  Helemaal onderaan vindt u de contra-indicaties!

Wat een prachtartikel! Had ik dit maar jaren eerder gelezen. Aanrader! Geeft een mooie mogelijke indicatie als vertrekpunt en mogelijke behandelingen.

Wat is de oorzaak van mijn vermoeidheid?

I.s.m. dr. Eric van Guyse, huisarts in Zaventem. Hij volgde specialisaties in arbeidsgeneeskunde, mesotherapie, voedingsleer, hormoon- en anti-agingtherapieën. Lid van verschillende internationale artsenverenigingen waaronder The American Academy of Anti-Aging Medicine en The World Society of Anti-Aging Medicine.

Door Flow
Goed Gevoel, maart 2011

Stress & emoties
Symptomen	Prikkelbaarheid.
	Vermoeidheid overdag.
	Concentratieproblemen.
	Problemen met presteren onder druk. De diagnose gebeurt aan de hand van een beoordeling van het slaappatroon van de patiënt, zijn/haar eventuele geneesmiddelen-, alcohol- en drugsgebruik, eventuele psychische spanningen en de mate van lichamelijke activiteit.
Oorzaken	Lichamelijke aandoeningen.
	Geneesmiddelengebruik of -ontwenning.
	Gebruik van alcohol 's avonds.
	Emotionele problemen & stress.
	Stoornis van het slaap-waakritme (ontregeling van de ingebouwde biologische klok): bijvoorbeeld bij jetlag, onregelmatige nachtdiensten, frequente wijzigingen van werktijden of overmatig alcoholgebruik.
Preventie	Zorg voor een goede nachtrust door:
	- een regelmatig dag-nachtritme.
	- regelmatige lichaamsbeweging.
	- te ontspannen (lees een boek of neem een warm bad voor het naar bed gaan).
	Vermijd alcohol of cafeïne (zoals koffie, thee, cola en chocola).
	Maak de kamer slaapbevorderend: rustig en donker, niet te warm of te koud.
Behandeling	Wijzigingen in de levensstijl: het consequent aanhouden van een regelmatig slaap-waakritme.
	Lichttherapie, waarbij je op de juiste tijden aan fel licht blootgesteld wordt, kan je biologische klok weer goed zetten.
	Slaapmiddelen of hypnotica kunnen gedurende korte tijd gebruikt worden. Bij ouderen kunnen zij problemen veroorzaken zoals verwardheid, vallen en incontinentie.
	Melatonine: hormoon dat gebruikt kan worden wanneer er een melatoninetekort is.

Ontregelde schildklier
Symptomen	Als de schildklier ontregeld is, is er sprake van een tekort aan energie of lichaamsbrandstof, waardoor het lichaam onvoldoende en/of niet adequaat reageert wanneer er vermoeidheid optreedt.
	Klinische verschijnselen bij een ontregelde schildklier zijn onder andere: koude huid, droge huid, gelaatsoedeem, traagheid, langzame spraak, obesitas, laterale wenkbrauwuitval, vertraagde achillespeesreflex.
Oorzaken	In het algemeen: verminderde activiteit van de schildklier die tot onvoldoende productie van schildklierhormoon leidt.
	Meest voorkomende oorzaak: Hashimotothyroïditis: een ontsteking van de schildklier die ontstaat omdat door onbekende oorzaken het lichaam zichzelf aanvalt.
	Andere oorzaken: ziekte van de hypothalamus en/of hypofyse (klieren in de hersenen), heelkundige verwijdering, bestraling of kanker van de schildklier.
	Gebruik van bepaalde geneesmiddelen zoals lithiumzouten en amiodarone.
Preventie	Echt voorkomen kan je dit soort aandoeningen niet, al helpt het natuurlijk altijd wel om zo veel mogelijk stress te vermijden: stress doet het immuunsysteem verzwakken, waardoor het kan reageren alsof de schildklier een vreemd lichaam wordt en dus aangevallen kan worden.
Behandeling	Gebeurt op basis van schildklierhormoon.
	Naargelang andere klachten aanwezig zijn, kan men ook een beroep doen op onder andere psychotherapie en antidepressiva.
	Ook voedingssupplementen op basis van fytotherapie, mineralen en vitamines kunnen de schildklier ondersteunen in haar werking.

Klierkoorts
Symptomen	Extreme vermoeidheid (die tot zes weken of langer duurt).
	Koorts.
	Keelpijn.
	Gezwollen lymfeklieren.
	Men veronderstelt dat de tijd tussen de infectie met het virus en het ontstaan van symptomen dertig tot vijftig dagen bedraagt.
Oorzaken	Het Epstein Barr-virus
Preventie	Bestaat niet.
Behandeling	De basis van de therapie: rust.
	Paracetamol kan de pijn en koorts verminderen.
	Voedingssupplementen ter ondersteuning.
	Volgens sommigen kan de vermoeidheid hier ook bestreden worden met acupunctuur.

Darmproblemen
Symptomen	Het darmsysteem is de wieg van ons immuniteitssysteem. Wanneer het rottings- en gistingsproces in de darmen te hoog is, kunnen de nieren en longen extra belast worden om alles te kunnen reinigen. De klachten die daarop volgen zijn zeer uiteenlopend: van spijsverteringsproblemen, schimmelinfecties en huidklachten tot hoofdpijn en chronische vermoeidheid.
Oorzaken	Antibiotica (waardoor een aantal goede bacteriën in de darmen niet meer kunnen werken).
	Stress en gejaagd eten.
	Overmatig gebruik van nicotine, alcohol en koffie.
	Te eiwitrijke voeding.
	Te geraffineerd eten met kant-en-klare spijzen, suikers.
	Synthetische medicijnen.
Preventie	Zie behandeling.
Behandeling	Naargelang de oorzaak kan men het voedingspatroon aanpassen: geen kaas, melk, vleeswaren, suikers, gistproducten.
	Levensstijl aanpassen en zo weinig mogelijk antibiotica gebruiken. In plaats daarvan: schimmeldoders gebruiken zoals knoflook, koriander of tijm (ze laten de hoeveelheid slechte bacteriën in de darm slinken).
	Darmflora verbeteren (met onder andere pre- en probiotica).
	Meer vezels eten (in de vorm van vers fruit en verse groenten).

Bloedarmoede of anemie
Symptomen	Bij lichte bloedarmoede: vermoeidheid, zwakte en bleekheid.
	Bij ernstige bloedarmoede: duizeligheid, dorst, zweten, een zwakke, snelle polsslag en een snelle ademhaling.
Oorzaken	Bij bloedarmoede is het aantal rode bloedcellen of de hoeveelheid daarin aanwezige hemoglobine (eiwit dat zuurstof vervoert) lager dan normaal. Mogelijke oorzaken:
	- bloedarmoede door ernstig bloedverlies: ongeval, operatie, aambeien, zweer in de maag of dunne darm, tumor in maagdarmkanaal, hevige menstruatie.
	- bloedarmoede door verminderde aanmaak van rode bloedcellen: ijzertekort, vitamine B12-tekort, foliumzuurtekort, chronische ziekte, kanker.
	- door versnelde afbraak van rode bloedcellen: bijvoorbeeld een vergrote milt.
Preventie	Gezond en evenwichtig eten werkt ook hier preventief.
Behandeling	Afhankelijk van de oorzaak neem je:
	- ijzersupplementen.
	- vitamine B12.
	- foliumzuur.

Depressie
Symptomen	1/3 van de depressieve patiënten heeft lichamelijke klachten. Zo'n 15 % heeft waanideeën, ziet/hoort dingen die er niet zijn.
	Slaapproblemen komen vaak voor: moeilijk in slaap vallen, herhaaldelijk wakker worden.
	Andere symptomen: emoties niet meer op een normale manier ervaren; geen zin in seks; verstoringen in het eet- en drinkpatroon; schuld- en minderwaardigheidsgevoelens; concentratieproblemen.
Oorzaken	Bijwerking van geneesmiddelen, zoals anticonceptiemiddelen, bètablokkers, hormoontherapie (oestrogenen).
	Infecties: aids, griep, virale hepatitis, virale longontsteking, klierkoorts.
	Hormonale stoornissen: ziekte van Addison, syndroom van Cushing, ontregelde schildklier.
	Neurologische aandoeningen, zoals hersentumoren, dementie, ziekte van Parkinson, cerebrovasculair accident.
	Vormen van kanker.
Preventie	Is gericht op de oorzaak.
Behandeling	Geneesmiddelen vormen de belangrijkste ondersteuning: selectieve Serotonineheropnameremmers (SSRI's), monoamino-oxidaseremmers (MAO-remmers), psychostimulantia en sint-janskruid.
	Psychotherapie.
	Electroconvulsietherapie (alleen bij heel ernstige vormen van depressie).
	Acupunctuur.
	Voedingssupplementen (op basis van kruiden, vitamines en mineralen).

Bron: http://www.goedgevoel.be/gg/nl/9/Gezondheid/article/detail/1235454/2011/03/23/Wat-is-de-oorzaak-van-mijn-vermoeidheid.dhtml

De farmaceutische industrie

Dit filmpje spreekt voor zichzelf, kritische noot over de wijze waarop de farmaceutische industrie werkt.

De town of Allopath

Bron: www.youtube.com

Interessant boek!

Boekbeschrijving CelHerstelConcept

Klik op de foto voor een
vermelding van de copyrights

(Henk Mutsaers) De subtitel van het boek: "Logisch en natuurlijk beter worden", is uitermate goed gekozen. Want, om maar gelijk met de deur in huis te vallen, de manier om te genezen die de meeste mensen kiezen, medicijnen, blijkt maar al te vaak tegen de natuur in te werken.

In het boek van Rinno komt maar al te duidelijk naar voren dat de keuzes die je maakt, zowel op het gebied van voeding als leefstijl (preventie dus), allesbepalend zijn of je lichaam gezond blijft. Deze zelfde keuzes bepalen of je kans maakt om te genezen als je eenmaal ziek bent geworden. Als een rode draad loopt door het boek heen dat het niet verantwoord is deze keuzes over te laten aan de dokter. Hoeveel mensen zouden er immers niet een medicijn meekrijgen van de dokter zonder een dringend advies om de leefstijl en het voedingspatroon te veranderen. Het blijkt dus in de praktijk dat de patiënt beter zichzelf goed kan informeren voordat hij of zij naar de dokter gaat.

Eigenlijk, nu ik daar zo over nadenk, is het wel gek hoe mensen met hun gezondheid omgaan. Ze stappen zomaar bij hun huisarts binnen, leggen het probleem voor en de huisarts moet maar een oplossing aandragen. Zouden die zelfde mensen ook zomaar bij een willekeurige autodealer binnen stappen van merk X of zouden ze zich eerst een half jaar of langer verdiepen in de materie om vervolgens bij (vaak) meerdere dealers hun licht op te gaan steken? Loop je immers bij de huisarts binnen dan heeft die maar een beperkte keuze. Hij vertegenwoordigt in de meeste gevallen slechts een enkel merk, de westerse geneeskunde. Voor andere behandelingen zoals orthomoleculair, homeopathie etc, etc, moet je toch echt op een andere deur aankloppen. Op pagina 14 van zijn boek schrijft Rinno dan ook gelijk al een van de belangrijkste statements: "Hoeveel effectieve behandelingsmogelijkheden die niet op de universiteit of hoge school worden onderwezen zouden er bestaan".

Voor de goedgelovige leken duikt Rinno gelijk aan het begin van het boek in de materie die wetenschap heet te zijn. Goedgelovigen ja, want in de praktijk blijkt dat we op grote schaal voor de gek gehouden worden. Misinformatie en aannames (als feiten gepresenteerd) op ondeugdelijke gronden. Dat veel van die 'wetenschappelijke' onderzoeken verkregen worden door regelrechte fraude komt in het boek nog niet eens aan de orde, dit was nog niet eens nodig, hij weet zijn standpunten zo al voldoende te onderbouwen.

Als je de eerste pakweg 50 pagina's van het boek gelezen hebt en daar eens goed over nadenkt dan is het hele plaatje al duidelijk, de rest is uitleg op detail. Je kunt in dat eerste deel al de conclusie trekken dat onze moderne leefstijl en eetgewoonten er alleen maar toe kunnen leiden dat de overgrote meerderheid van alle mensen niet uit hun lichaam haalt wat erin zit. Veel mensen hebben een groot gebrek aan parate kennis waardoor er veel beslissingen genomen worden op de verkeerde aannames. Hierin voorziet dit boek dan ook op een verhelderende, eenvoudige en effectieve manier.

Het mooiste statement dat ik tegenkwam is:

"Je hoeft met je lichaamscellen niet te onderhandelen over de arbeidsvoorwaarden als je maar zorgt dat de arbeidsomstandigheden goed geregeld zijn".

De arbeidsomstandigheden zijn o.a. goede voeding, gifvrij, schoon drinkwater, tijdig ontgiften, een positieve levenshouding, voldoende beweging en voldoende rust.

Zouden veel mensen niet zelf de arbeidsvoorwaarden menen te kunnen bepalen door zichzelf voor de gek te houden dat die paar sigaretten geen kwaad kunnen, een uurtje minder nachtrust geen kwaad kan, wat minder bewegen niet zo erg is, dat ze niet zo moeten zeuren over biologisch voeding, etc, etc, etc. Is het immers niet zo dat de gemiddelde leeftijd nog steeds stijgt? Met dit fabeltje maakt Rinno in zijn boek ook korte metten, een statistiek die zonder verdere uitleg voor waarheid wordt aangenomen blijkt maar al te vaak te berusten op drijfzand.

Wat mij verder ook opviel was de lage voltage waarop het lichaam werkzaam is op celniveau: tussen de 70 en 90 millivolt. Zou het daarom zijn dat veel mensen klachten ondervinden van al die elektrosmog? Daar worden die lage waardes immers gebagatelliseerd. We leven in een tijd, lezen we in het CelHerstelConcept, waar het lichaam constant in de verdediging gedrukt wordt tegen toxines.

Op pagina 99 zien we weer zo'n simpele maar duidelijke zienswijze. De westerse 'geneeskunst' kent tal van geïsoleerde disciplines zoals de internist, oncoloog, etc. Als een van die specialisten dus een zwak radertje aantreft wordt dat behandeld vanuit zijn zienswijze. De oorzaak kan echter wel eens liggen aan het slecht functioneren van het gehele lichaam, het team!

Zolang er in de artsenopleiding voornamelijk gekeken wordt naar het lichaam als aparte onderdelen in plaats van èèn werkend geheel in teamverband is het stellen van foutieve diagnoses een voor de hand liggende zaak.

Het inzicht van nieuw opgedane kennis is vaak zo simpel dat veel mensen het weigeren te begrijpen. Dit zou immers in hun gedachtenwereld de hele zaak op zijn kop zetten, dit zou betekenen dat ze al die tijd voor de gek zijn gehouden, gehersenspoeld.

Een opvallende wetenswaardigheid is eveneens dat voedingsallergie type III nog steeds niet vergoed wordt door de ziektekostenverzekeringen. Dit geeft te denken in de te volgen strategieën van de doktoren. Daar waar voedsel de bron is van gezondheid zou met onze rammelende voedingsketen het onder de loep nemen van de voeding een eerste vereiste moeten zijn.

Mijn conclusie na het lezen van dit boek is, dat in eenvoudige taal voor eenieder begrijpelijk, met eenvoudige alledaagse vergelijkingen de motivatie dient te zijn ontstaan om de noodzakelijke aanpassingen in de leefstijl aan te gaan brengen. Een ziekte komt namelijk nooit zomaar uit de lucht vallen maar heeft altijd een oorzaak, die oorzaak is maar al te vaak de gebrekkige voeding en de zeer gebrekkige kennis. Ook dokters zullen maar al te vaak met het schaamrood op de kaken moeten toegeven dat hun opleiding en bijscholing niet voorzag in de noodzakelijke kennis die hun patiënten van hen eigenlijk hadden verwacht(!).

Er valt over dit boek nog heel veel te vertellen dus kun je het maar beter zelf gaan lezen.

"Als u een medicijn kent dat een genezende werking heeft, mag u me bellen", Lynne McTaggert
(Schrijfster van het boek: "Wat dokters je niet vertellen")

Hardcover, 240 pagina's
ISBN/EAN 978-90-79315-03-1
Bestellingen via de boekhandel of www.gezondeshop.nl
Lees meer over het concept; www.celherstelconcept
Bron: http://www.uitdaging.net/gezond/boek_het_celherstel_concept.html

Dieet

Om mij heen signaleer ik steeds meer mensen met voedings- en spijsverteringsklachten. Mensen die zeggen: ben jij suikerloos, wat goed, dat wil ik eigenlijk ook, ik reageer er zo sterk op, net als op kruiden en scherpe gerechten. Mensen met een prikkelbaar darm syndroom. Mensen die vragen; wat heb jij dan, ik heb namelijk al jaren chronische diaree. Ik schrik daar best van. Mensen gaan niet naar de huisarts (waarschijnlijk kan de reguliere huisarts hier ook niet zoveel mee) en kijken verschrikkelijk op tegen een aangepast dieet. Terwijl de klachten toch echt wel ernstig zijn. Let op: zo'n dieet is niet voor je leven lang, dat is voor maximaal twee weken! Dat is te doen, nietwaar? Er zijn verschillende opvattingen over, daar kom ik later in dit blog op terug.

Is zo'n dieet nou zo verschrikkelijk?
Nee! Om even een beeld te schetsen: ik drink gedurende de dag veel thee en koffie en in elk glas gingen twee suikerklontjes. Daarnaast ging ik naar de natuurarts in december 2009 en als ik echt ergens verzot op ben is het marsepein: puur suiker. Daarnaast at ik graag chocola. Toen ik met een burn-out thuis kwam te zitten werd de behoefte aan zoet steeds groter. Toch ben ik van oorsprong geen snoeper, ik koop zelden snoep, taart, koek. Ik had het simpelweg niet in huis, het kwam niet in me op om het te kopen. De chinees geneeskundig legde mij uit dat als je leverenergie uit balans is, dat je dan grote behoefte krijgt aan koffie, alcohol, sigaretten en suiker. Eigenlijk is de hele Nederlandse bevolking verslaafd aan suiker, ongemerkt wellicht, maar suiker zit echt overal in.

Waarom is zo'n dieet dan toch niet moeilijk?
Sinds december 2009 eet ik geen suiker meer. Op een gegeven moment heb je door dat wat je wel mag er meer uit ziet als voeding. De schappen met snoep, chocola en taart sla je simpelweg over. Wanneer je een tijd geen toegevoegde suikers eet, ga je beter proeven. Je gaat ontdekken dat winterwortel, pompoen, ui, bepaalde fruitsoorten, van zichzelf zoet zijn. Mocht je een keer willen zondigen en je eet een stuk taart, vind je het waarschijnlijk ronduit vies, het is alsof je drie suikerklontjes in je mond steekt. Toegegeven in thee en koffie gebruik ik nog steeds zoetjes. Ook heel ongezond natuurlijk, aspartaam is erg schadelijk, en ik heb zelfs begrepen dat het in andere Europese landen verboden is. Gelukkig komen er steeds meer alternatieven: zoetjes met probiotica, zoetjes op basis van Stevia: een natuurlijk zoetmiddel. Bovendien moet je bij het boodschappen doen etiketten lezen om te kijken waar wel of geen suiker inzit. Trek daar gerust een kwartier extra voor uit. Vrolijk word je er niet van, want zoals ik al zei: overal zit suiker in. Wel word je je bewust van hoe ontzettend veel E-nummers en andere troep er aan onze dagelijkse voeding wordt toegevoegd. Op een gegeven moment wil je het niet eens meer eten!

Goed nieuws!
Toen ik klaar was bij de natuurarts mocht ik alles weer eten, met uitzondering van suiker. Ik was allang blij: ik mocht weer koemelk, weer ui en ei, weer tomaat en kruiden. Weer spek en ham, nootjes. Heerlijk! Die suiker, ach.... Van de chinees geneeskundige waar ik loop begrijp ik dat het echt niet goed is om een dieet langer dan twee weken te volgen. Doe je dat wel, dan ontstaat er een leegte en schimmels zijn gek op leegte. Mensen met CVS/ME, Hypoglykemie of Candida volgen soms jaren lang een dieet, dit is niet nodig en zelfs ongezond! De schimmel zal niet aangewakkerd worden, maar wordt ook niet inclusief sporen vernietigd. Beter om een kuur te doen onder begeleiding die schimmels vernietigt en de goede bacterien weer opbouwt. Daarna zou je alles moeten kunnen eten, mits met mate!

Ik leer zoveel van dit traject. Hoe meer ik leer over de aanpak van Chinese geneeskunde, hoe meer ik aversie voel voor de Nederlandse geneeskunde. En... ik ben dolblij dat ik nu diagnoses krijg van aandoeningen, waar een behandeling voor bestaat. Ik voel me al een stuk beter!

Chinese geneeskunde

Zoals de verpleegkundige mij adviseerde ben ik naar de Chinees geneeskundige gegaan, die zij mij aanraadde. 

Tijdens het eerste consult wordt me uitgelegd hoe de 5 elementen in elkaar steken. Bij elk element horen bepaalde organen, tijden, smaak, emoties en ook klachten, waneer dit element uit balans raakt.
Wat blijkt is dat je als kind in je eerste 7 levensjaren je energievoorraad opbouwt. In deze tijd ben ik vaak ziek geweest, bronchitus en oorontsteking (wat tevens kan wijzen op een genegeerde koemelkallergie). Dit wordt door de reguliere geneeskunde al snel behandeld met anti-biotica. Antibiotica vernietigt een aantal van je goede bacterien, de slechte bacterien krijg ruimte die ze met liefde en enthousiaste vullen door te vermeerderen. Je kunt je wel voorstellen wat de eindscore is als je verschillende anti-bioticakuren achter de rug hebt.
Anyway... zo'n disbalans op jonge leeftijd in het element water, zorgt tevens voor een disbalans in het volgende element, dat bij de lever hoort, wat bij mij bijvoorbeeld resulteerde in Pfeiffer in de puberteit. Dat gaat zo door van element op element. Moeheid, koude handen en voeten, problemen met concentratie (hoe herkenbaar allemaal) horen onder het element dat bij maag/milt hoort. Naast deze uitleg, krijg ik van alles mee om een ontlastingsonderzoek te laten doen. Blijkbaar valt uit ontlasting veel meer informatie te halen dan uit bloed. Zoals ik al eerder schreef: ik heb de afgelopen 10 jaar talloze keren bloed laten prikken en alles was altijd goed. Ben benieuwd wat de uitslag zal brengen. Daarnaast mag ik beginnen met een ontgiftingskuur om schimmels te bestrijden en goede bacterien weer op te bouwen door middel van supplementen. De eerste twee weken zijn om te reinigen, de derde en vierde week komen er andere supplementen bij om de schimmels te vernietigen, tijdens deze periode volg ik een streng dieet, daarna volgen enkele weken om de goede bacterien weer op te bouwen, tevens weer met supplementen.

De volgende dag bezoek ik een winkel om alle benodigde supplementen te bestellen. Ze zijn prijzig. De consulten bij de chinees geneeskundige worden door mijn verzekering grotendeels vergoed, deze supplementen waarschijnlijk niet. Maar.... het is voor een goed doel en ik wil erg graag opknappen.

Inmiddels zit ik in week 3 van de kuur en ben ik bezig met het strenge dieet. Vergeleken het dieet wat ik destijds bij de natuurarts moest volgen valt dit erg mee, bovendien is het maar voor twee weken. Ik heb wat moeite om de zwarte thee en koffie te laten staan, maar het went snel. In plaats van caffeinehoudende koffie drink ik nu Bambukoffie van A. Vogel en die vind ik ook echt lekker. Ik mag niets bakken of braden, maar wel wokken, wat het dieet makkelijker maakt. Vleeswaren, worst en varkensvlees zijn ook niet toegestaan en met kip en gehakt begin je ook niet veel als je het niet mag braden. Toch is het echt goed te doen: ik mag wel kipfilet op brood, daarnaast eet ik als broodbeleg tahin, zonnebloempittenpasta, avocado, aardbeien, rettich, en geitenkaas met kruiden, al dan niet met een toefje alfalfa, omdat dat zo gezond is. Sinds kort heb ik in het boek van Sonja Edelaar een recept ontdekt: basilicumquinoa. Wat quinoa met hermamare (kruidenzout), zachte geitenkaas, knoflook en verse basilicum. Heerlijk! Beetje gewokte groente erbij....

Tijdens het tweede consult ben ik net begonnen met dit dieet. De uitslag is binnen en er zijn geen schimmels en gisten aangetroffen. Daar ben ik erg blij mee, dan heb ik die zware behandeling bij de natuurarts vorig jaar niet voor niets ondergaan! Wel wordt in deze uitslag goed zichtbaar dat ik een groot tekort heb aan de goede bacterien, soms maar 10% van wat ik zou moeten hebben, dit houdt in dat mijn lichaam niet de juiste voedingsstoffen uit de voeding haalt. Gewoon doorgaan met de kuur, dit wordt als het goed is in de laatste weken rechtgetrokken!

CVS en voeding

Vandaag las ik dit artikel op de site www.earth-matters.nl Het sluit erg aan bij mijn eigen klachten en behandeling bij een Chinees geneeskundige momenteel en de behandeling bij een natuurarts vorig jaar.

Dankzij voedingsallergietest 90% verbetering van klachten

Klik op de foto voor een
vermelding van de copyrights

Taal:
Views:	276
Ingevoerd:	05-09-2011
Geplaatst door:	Rinno Heidstra
Bron:	Het CelherstelConcept

Gekoppelde categorieenGezondheid, Voeding, Ziekte, Genezing

Waarom een IGG voedingsallergietest?
‘Aan mijn voeding kan het niet liggen’ is bij veel mensen de eerste reactie wanneer ze horen dat voeding waarschijnlijk een belangrijke rol speelt in het onderhouden van hun klachten. De reactie is logisch, de meeste mensen die bij een behandelaar komen hebben al jarenlang ‘vage klachten’. Vaak hebben ze veel mensen gesproken over voeding en eten erg verantwoord, toch kan zelfs voeding die gezond is om te eten de belangrijkste oorzaak zijn van veel klachten. Een niet herkende voedingsallergie kan hierbij een belangrijke rol spelen.
Laaggradige chronische ontsteking door voedingsallergie
Door een voedingsallergische reactie worden chronische klachten vaak langzaam erger. In plaats van de voeding te verteren ontstaat een allergische ontstekingsreactie, de voedings-bouwstoffen worden dan niet gebruikt door het lichaam maar door middel van een ontstekingsreactie afgevoerd. In plaats van bouwstoffen voor de cellen ontstaan zure afvalstoffen. Wanneer dit vaker of voortdurend gebeurt kan een chronische laaggradige ontsteking ontstaan die weer tal van chronische klachten kan veroorzaken waaronder chronische vermoeidheid, menstruatieklachten, jeuk, huiduitslag, fibromyalgie en astmatische klachten. Intussen wordt door steeds meer artsen en wetenschappers een verband gezien tussen het ontstaan van auto-immuunaandoeningen en een niet herkende chronische laaggradige ontsteking.
Meer dan 90% is tevreden of zeer tevreden met de resultaten.
Door voeding te vermijden die een voedingsallergische reactie veroorzaakt wordt de chronische laaggradige ontsteking niet meer in stand gehouden en kan het lichaam zich gaan herstellen. Uit ervaring en literatuur blijkt dat veel mensen hun voordeel doen met een aangepast eetpatroon op basis van een dergelijke test. Binnen het CelHerstelConcept wordt deze regelmatig geadviseerd. Onlangs hebben we geïnventariseerd wat de resultaten waren.
Een vraag die we gesteld hebben was: ‘Hoe beoordeelt u de resultaten van de verandering van uw voedingspatroon op basis van de uitslag van de voedingsallergietest. ‘

Het blijkt dat meer dan 90% van de mensen erg positief is over het resultaat van het aangepaste voedingspatroon op hun klachten.
Invloed op gewicht, een afname van gemiddeld 3,5 kg

Ook uit andere onderzoeken blijkt dat het eten op basis van de richtlijnen van de IGG allergietest een positief effect heeft op het gewicht. Bij onze groep mensen was de zwaarste persoon 112 kg en viel 7 kg af, de lichtste was 51 kg en viel 1 kg af.
Opmerkingen
Veruit de meeste deelnemers gaven aan dat ze de test aan anderen willen aanbevelen. De genoemde nadelen; discipline, kosten van de aanpassing van eten, kosten van de test en de invloed van de aanpassing op het dagelijkse leven.
Een aantal mensen gaven aan dat de testuitslag voor hen duidelijkheid gaf over wat ze wel en niet mochten eten waardoor andere experimenten gestopt werden.
Toelichting
Door het doen van een IGG voedingsallergietest krijgt u een lijst van de voedingsmiddelen waarvan is vastgesteld dat ze een ontstekingsreactie veroorzaken. Het vraagt discipline maar ook begrip en ondersteuning van de omgeving om de aanpassingen door te voeren. Bovendien is het zo dat er nog andere factoren een rol kunnen spelen zoals melkallergie, histamine overgevoeligheid en een IgE allergie (snelle allergie). Het meeste rendement is dan ook te verwachten wanneer de aanpassing van het voedingspatroon onder begeleiding van een behandelaar gebeuren die ook inzicht heeft in andere aspecten van de voeding.
Meer informatie: http://www.citt.nu/informatie/voedselallergietest.html

Diagnose slaapstoornis DSPS - met terugwerkende kracht

Eind Juni kon ik dan terecht bij de Slaappoli in Ede voor de uitslagen van de onderzoeken. Ik weet niet goed waarom, maar eigenlijk verwachtte ik er niet zoveel van. Ja ik was vaak moe, maar dat kwam natuurlijk door die CVS. En ja, ik was een typisch avondmens en had moeite met opstaan 's ochtends. Nou dat was dan wel een dingetje, dat vroeg opstaan was wel een drama als het dan een keer echt nodig was. En die Melatonine die had ik dan wel nodig, maar ach...
Aan de andere kant, sliep ik voor mijn gevoel tot voor kort wel altijd goed. Minstens acht uur, wel op gekke tijden, maar over het algemeen geen inslaap- of doorslaapproblemen. Dus een slaapstoornis leek me toch niet echt voor de hand liggen.

Op de slaappoli had ik een afspraak met een verpleegkundige en met de neuroloog. De verpleegkundige legde me de onderzoeksresultaten voor. "Kijk, normaal gezien wordt je melatonine zo rond 19:00/20:00 's avonds aangemaakt, dat loopt langzaam op, zodat je slaperig wordt. Bij jou begint je Melatonineaanmaak pas om 00:30!"
"Oh,...... vandaar!"
Dan je uitslag van de CEEG-scan: tijdens de acht uren dat je slaapt, ben je 9 keer wakker geworden, (Huh, daar weet ik niets van!), van de acht uren dat je slaapt, slaap je maar 4 uur effectief. Van de 4 REMslapen die je in een gemiddelde slaap zou moeten hebben, heb je er maar 2.

Zo! Dat verklaart wel een en ander!

Ik vond het ook altijd zo moeilijk om 's ochtends vroeg op te staan. Als het echt moest, dan kon het wel, maar dan wel met 3 wekkers, die aan de andere kant van mijn slaapkamer staan, zodat ik echt op moet staan om ze uit te zetten. Mijn onbewuste moest er van doordrongen zijn dat het om een heel belangrijke afspraak ging, want ik ben een talent in het uitslaan van wekkers in mijn slaap, of ze een kwartiertje/half uurtje later zetten. Soms werd er een familielid of huisgenoot ingeschakeld om me te wekken of wakker te bellen, voor de zekerheid. Als het me dan lukte om op tijd op te staan, te ontbijten en douchen en op tijd de deur uit gaan, wilde nog niet zeggen dat ik 'wakker' was. Tot een uur of 12:00 's middags, was een deel van mij toch nog niet aanwezig, ik zat dan nog in een roes.

De verpleegkundige legde uit dat dat klopt. Ja, maar dan slaap je ook nog maar net. Ik lig wel veel eerder in mijn bed en ik 'slaap' dan ook al wat uren, maar de melatoninegolven zijn nog niet in die hoedanigheid dat ik ook de diepe slaap meepak.

Al deze symptomen, waar ik al zo lang mee leef, dat ik ze niet meer als bijzonder ervaarde, blijken dus toch een heuse slaapstoornis met een naam: DSPS Delayed Sleep Phase Syndrome  http://nl.wikipedia.org/wiki/Delayed_sleep_phase_syndrome

Er gaat een wereld voor me open.

De verpleegkundige vraagt grondig door naar mijn levens- en ziektegeschiedenis. Naar aanleiding van mijn klachten, zowel nu als al in mijn vroege kindertijd vermoedt ze ook dat een en ander mis is met mijn spijsvertering en verwijst mij door naar een Chinees geneeskundige om te ontgiften, iemand die nauw samenwerkt met het ziekenhuis. Blijkbaar heb ik toch weer Candida.

Van de neuroloog krijg ik Melatonine voorgeschreven. 5 mg. Huisartsen schrijven vaak Melatonine voor om in te slapen. In dit geval moet je de tablet ongeveer een uur voor het slapen gaan innemen. De slaappoli werkt anders. Ik moet de Melatonine rond 20:00 innemen, zodat de golven op hun natuurlijke tijd starten.

Ik beschrijf hier nog niet eens de hele inhoud van het gesprek, maar het heeft me ontzettend veel nieuwe inzichten gegeven. De werkwijze van deze slaappoli is erg zorgvuldig en prettig.

Eindelijk een verklaring en erkenning!