2010- Diagnose Candida

2010, nog steeds herstellende van een burn-out.

Had ik al geschreven dat ik altijd al zo’n raar slaapritme had? Vanaf 2001 ongeveer, daarvoor ging het al niet zo lekker, maar nu had ik een baan waarbij ik niet vroeg op hoefde. Zo gek, ineens kon ik het ook niet meer! Mijn slaaptijd werd steeds later en ’s ochtends vroeg opstaan, werd steeds meer een drama. Nu ik thuiszat met een burn-out werd mijn slaapritme steeds gekker. Vaak lag ik ’s nachts wakker. Dan ging ik er maar weer uit, even tv kijken of lezen.

Op zo’n bewuste nacht ging ik het huis aan huis-krantje lezen. Er stond een artikeltje in over een spiritueel winkeltje dat was verhuisd. Grappig, het kwam bij mij om de hoek. Als openingsactie voor het nieuwe pand, kon je een gratis reading krijgen van een kwartier. De volgende dag was dat. Ach baat niet schaadt niet, toch? Volgende dag meteen gebeld voor een afspraak.

De aardige vrouw van wie ik de reading kreeg, vertelde me al meteen: meisje, jij zit vol met schimmels. Ik weet niet wat jij allemaal in je mond stopt, maar het is vreselijk slecht voor je. Ik was wat verontwaardigd: ik heb geen magnetron, mag maximaal 1x per week patat of pizza ondanks de belachelijke werktijden die ik in mijn laatste baan had, en vergeleken leeftijdgenoten vond ik dat ik heel gezond at. Ja, maar je eet de verkeerde dingen. Ik verwijs je door naar een heel goede natuurarts. En zo geschiedde.

Diagnose van deze natuurarts: Candida, restje Pfeiffer en twee parasieten, waarvan 1 hele nare. Ik werd voor vier maanden op een fiks dieet gezet: geen suiker, geen varkensvlees, geen ei, ui, tomaat, spinazie, gist, geen kruiden en noten, geen koemelk (dus ook geen yoghurt, kaas, ed.) en geen schimmels (champignons, schimmelkaasjes, quorn). Dat was even omschakelen, kan ik je vertellen, maar met herziene moed, ging ik ook dit weer aan. Wel opvallend dat de receptenboekjes die ik vond voor Candida, ook bedoelt waren voor mensen met CVS. Ondertussen werd ik tweewekelijks behandeld met bioresonantie. Dit hield voor mij in: anderhalve week na de behandeling helemaal niets kunnen, een paar dagen iets opknappen en daar gingen we weer. Die behandeling was heel zwaar voor mijn lichaam en psyche en de natuurarts gaf op een gegeven moment ook toe dat hij mij niet goed kon behandelen, omdat ik te gevoelig reageerde. Na deze vier maanden mocht ik langzaamaan alles weer opbouwen, behalve de suiker, die zou ik voortaan moeten laten staan. Maar ik was schoon! De parasieten en schimmels waren vernietigd. Jihoe!! Door het dieet voor mijn gezondheid was ik ook wat kilo’s afgevallen, die kwamen er niet makkelijk weer aan. En ik was al zo licht. Aangezien dit zware maanden waren geweest, besloot ik mezelf wat rust te gunnen. Het is verleidelijk om van de ene geneeswijze naar de andere te shoppen en maar aan jezelf te werken, maar ik had nog steeds weinig energie en het herstellen van de burn-out had natuurlijk ook gewoon tijd en rust nodig. Ik kwam de zomer naar omstandigheden goed door. Ik kon zelfs af en toe wat leuks doen, en kwam ook weer buiten de grenzen van mijn woonplaats. Al moest ik soms een leuke activiteit bekopen met een week herstellen: ik genoot er met volle teugen van! Weer even opladen voor zover dan ging binnen mijn energievoorraad.

In het najaar was het tijd voor een nieuwe stap, want tja, het ging beter, maar werken zat er nog steeds niet in. Wat kon ik doen? Hoe ging het met mij? Wat had ik nodig? Er waren twee dingen die ik wilde aanpakken, mijn gewicht, dat nog steeds niet op peil was –mijn omgeving begon zich ook steeds meer zorgen te maken- en mijn slaappatroon dat steeds meer de spuigaten uitliep. Ik bezocht de huisarts. Ik werd doorverwezen naar de diëtist die in de praktijk dienst had en kreeg informatie over de site www.slaapstoornissen.nl Kijk eens voor tips op die site, ze schreef me melatonine voor om in slaap te komen en was ook bereid me door te verwijzen naar het slaapcentrum, maar ik wilde het natuurlijk eerst op eigen kracht proberen.

De diëtiste

De behandeling van de dietiste besloeg 2 sessies. Ze schreef me voor wat ik moest eten, ik blijk een voorkeur te hebben voor licht voedsel. Dus in tegenstelling tot het dieet van de natuurarts, waarin ik niets mocht, kreeg ik nu een dieet waarin ik de meest heerlijke dingen moest eten: noten, brie, geen thee en koffie, maar vruchtensappen, soepen en pap, tussendoortjes: plakken worst en kaas, olijven. Geloof me: met dit boodschappenbriefje was het een stuk leuker boodschappen doen.

Na enkele weken mocht ik terugkomen en ik was 2,5 kilo zwaarder. Het ging goed, ik wist raad met de nieuwe manier van eten en hoefde niet meer terug te komen.

De slaapproblemen.
De melatonine werkte goed. In die zin, na het innemen van het pilletje moest ik direct in de startblokken om als de sodemieter alles af te sluiten, want de dosis was zo hoog dat ik bijna tijdens het innemen al van de wereld was. Die pillen waren duur! Ik vond Melatonine bij de drogist die veel goedkoper waren. Later bleek dat de huisarts mij pillen voorschreef van 10 mg, de pilletjes van de drogist waren 0,1. Aha. Toch ging het redelijk goed als ik twee pilletjes van 0,1 mg innam ongeveer een uur voordat ik naar bed ging. Ik vertelde een vriendin over de melatonine. Niet al te best volgens mij die pillen, zei ze, google maar eens, er was iets mee. Dus ik googlen. Tot mijn grote verbazing kwam ik overal sites tegen van de CVS/ME-stichting. Veel mensen met CVS hebben een slaapstoornis en slikken melatonine. Wat een openbaring!!! Dat wist ik niet! Dan wil ik toch naar een slaapkliniek om het eens goed uit te laten zoeken. Ik deed de zelftest op www.slaapstoornissen.nl. Ik kon kiezen uit verschillende slaapklinieken in Nederland. Amsterdam, Utrecht en Ede. Normaal had ik gekozen voor Amsterdam – daar ken ik de weg en voelt daardoor vertrouwd. Maar al dat reizen met energiegebrek. Utrecht dan? Hmm… op die site kon ik de slaapkliniek niet eens terugvinden. Ede, eens even kijken, daar ben ik echt nog nooit in mijn leven geweest. Wat goed, daar hebben ze ook een ME-poli. Dat kan nooit kwaad. Ik laat me doorverwijzen naar die in Ede.

De huisarts verwees me door. Weet je zeker dat je dit zelf wilt? Jazeker! Oke, houd me op de hoogte. Ik kreeg een uitnodiging van Ede, samen met watten om speekselmonsters te nemen waaruit ze mijn natuurlijke melatonineaanmaak konden opmaken en ik moest een afspraak maken voor een CEEG. Ik hoefde gelukkig daar niet te slapen, maar een apparaatje ophalen, dat ze aansloten op mijn hoofd en borst, de volgende dag moest ik terugkomen om het weer te laten verwijderen. Voordat ik de afspraak had met de neuroloog en de andere persoon (overig stond er achter haar naam) zaten nog enkele weken. Ik wachtte rustig af.

De uitslagen hebben grote impact op mijn leven, lees de volgende blog.

2009- Diagnose CVS-met terugwerkende kracht

Deze blog moet geschreven worden. Voordat ik vergeet hoe het was, die fase van 10 jaar struggelen, want een mens vergeet snel. Althans ik wel, ik laat snel dingen achter me. Prima zul je denken, maar eh…. Kun je daar geen dagboek voor gebruiken. Ja dat kan, maar ik heb tijdens de recente ontwikkelingen vaak gedacht: waarom wist niemand dit, waarom heeft niemand mij hierop gewezen, waarom heb ik dit allemaal zelf moeten uitvogelen, en hoe had mijn leven eruit gezien als ik eerder had geweten wat er met mij aan de hand was. Ik hoop door middel van dit blog een ander die moeite te besparen. Als er 1 persoon is die door mijn blog denkt: verrek, dat heb ik ook, dan is mijn missie geslaagd.

Kent u dat gevoel?

Vaak moe, veelal voor het eerst ontstaan door een onschuldig griepje, de ziekte van Pfeiffer, Cytomegalie, veel onbekender dan Pfeiffer, maar een zelfde soort virus. Je knapt maar niet op van die griep. Terwijl de koorts al een tijdje weg is, als je die al überhaupt had, blijft dat malaisegevoel maar hangen. Maar ja, je zit al ruim een week thuis en zonder koorts dus je gaat maar weer aan ‘t werk.

Als je al werkt is het waarschijnlijk part-time. Dit vanwege gebrek aan energie.

Zaken als verjaardagen, bruiloften, feestjes, festivals en evenementen zijn al een tijdje van de agenda. Dat kost teveel energie. Als je de luxe hebt om toch eens een uitzondering te maken, dan weet je inmiddels al dat je de dag of week daarna hersteltijd in acht moet nemen.

Je vraagt je af hoe andere dat toch doen: fulltime werken, een gezin, zowel ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds een programma. Dat dit voor jou niet is weggelegd heb je al dan niet met heel veel moeite moeten accepteren.

Natuurlijk heb je al eindeloos vaak bloed laten prikken. Frustrerend genoeg kwam hier niets bijzonders uit.

Geen wonder als je dan maar eens uitwijkt naar het alternatieve circuit. Met een beetje mazzel kunnen ze je daar wat verder helpen. Wel heel jammer, dat veel huisarten, maar nog erger de bedrijfsartsen hier totaal niet voor open staan!

Waarschijnlijk heb je zowel van de reguliere artsen en uw omgeving al dan niet voorzichtige toespelingen gekregen of het niet tussen de oren zit. Je wordt doorverwezen naar een therapeut. Kan nooit kwaad denk ik, maar in tegenstelling tot andere reguliere artsen zullen zij niet zo snel zeggen: ach, er is niets mis met jou hoor. Met een beetje graven is in elk leven wel een traumaatje te vinden wat de oorzaak zou kunnen zijn voor jouw vermoeidheid.

 Tja wat moet je dan? Je blijft maar zoeken. Ik heb na verloop van tijd de onterechte conclusie getrokken dat ik een HSP ben en dat daar de klachten door kwamen. Die zijn ook vaak moe, hebben moeite met het verwerken van prikkels, dingen zijn al snel te veel. Ik zal nog steeds wel een hoogsensitief persoon zijn, maar toch gek dat mijn collega’s, die zichzelf ook hoogsensitief beschouwden, naast het werk nog wel energie hadden voor andere activiteiten. Dat is zo belangrijk! Het is heerlijk als je ondanks je moeheid nog mee kunt draaien in de maatschappij en je eigen geld kunt verdienen. Maar als al je energie in het werk gaat zitten, heb je geen ruimte meer voor de broodnodige ontspanning, gezelligheid, voeding voor de ziel, inspiratie. Resultaat, met regelmaat overspannen en voor mij twee jaar geleden een heuse burn-out.

Burn-out

In 2009 kreeg ik weer zo’n griepje. Het ging niet over. Ik bleef verhoging houden en door de aanhoudende malaise kon ik niet werken. Elke dag dacht ik, nog even aansterken en morgen kan het wel weer. Maar morgen was het weer hetzelfde liedje. De huisarts dacht aan een burn-out.

Eigenwijs als ik ben dacht ik, maar die verhoging dan?? Ik wil óók naar het CVS/ME centrum in Amsterdam, daar heeft mijn moeder ooit diagnose CVS gekregen. Het is een postvirale aandoening, en aangezien een griep een virus is…. Niet dat ik dacht dat ik CVS zou hebben, maar laat ik het maar eens laten uitzoeken. Een internist gaf mij de diagnose CVS. Ik zou behandeld worden met Carnitene, officieel is er nog geen geneesmiddel voor CVS, al worden er momenteel veel onderzoeken gedaan. CVS, voor de leken, is de afkorting voor chronisch vermoeidheid syndroom. Dat verklaarde wellicht waarom ik al já-ren zo moe was. Klonk logisch. Voor het onderzoek bij dit centrum in Amsterdam moest ik een uitgebreid bloedonderzoek laten doen. Pfeiffer had ik op mijn 16^e al gehad, maar nu werd ik ook getest op CMV: het cytomegalievirus. Dat had ik inderdaad ook gehad, maar niet recent. Na even terugblikken kwam ik al snel tot de conclusie: O ja, dat ‘griepje’ in 2001, ik was net afgestudeerd en met mijn eerste baan begonnen. Ik werkte op werkdagen van 13:30-18:30, kreeg een griepje en herstelde niet. Men wist niet wat het was, bloed was schoon, mijn vriend zei dat ik me niet aan moest stellen en zo ging ik weer braaf aan het werk, zo goed en kwaad als het ging. Hmmm…. Ik ben dus al 8 jaar chronisch ziek. Vandaar! Dat verklaart een hoop. Ondertussen zakte mijn energie tot ver onder het nul-punt. Ik kon niets! Op een dag zat ik huilend op de bank: ik moest die dag boodschappen doen en koken voor mezelf en ik had geen idee hoe ik dat voor elkaar ging krijgen. Detail, ik woon naast de supermarkt. Alles wat ik deed op een dag was tv kijken, internetten en slapen. Ik kwam de deur amper uit, laat staan mijn woonplaats. Toch had ik geen psychische klachten, ik was alleen verrekte moe, oftewel volledig uitgeput.

Het besef begon in te dalen. Ik was dus al 8 jaar ziek, en daarop blijkbaar nog een burn-out. Goed nu wist ik dat ik CVS had, maar die Carnitene deed niet zoveel voor me en toen ik mijn internist wilde bellen, bleek die met noorderzon vertrokken.

Wat nu?

Lees verder in blog: 2010 de natuurarts.